پارگی روتاتور کاف یک آسیب شایع و بالقوه ناتوان کننده شانه است که می تواند باعث درد، ضعف و محدودیت دامنه حرکتی شود.
روتاتور کاف گروهی از چهار عضله و تاندونهای مرتبط با آنها است که نقش مهمی در تثبیت و تسهیل حرکت مفصل شانه ایفا میکنند. این عضلات و تاندون ها با هم کار می کنند تا قدرت و انعطاف پذیری شانه را فراهم کنند. چهار ماهیچه ای که روتاتور کاف را تشکیل می دهند عبارتند از:
- Supraspinatus: این عضله مسئول بلند کردن بازو از بدن و شروع ربودن بازو است.
- Infraspinatus: عضله infraspinatus مسئول چرخش خارجی بازو است.
- Teres Minor: این عضله همچنین به چرخش خارجی بازو کمک می کند.
- ساب کتفی: عضله زیر کتفی امکان چرخش داخلی بازو را فراهم می کند.
تاندون های این ماهیچه ها به سر استخوان بازو (استخوان بالای بازو) می چسبند و ساختاری کاف مانند در اطراف مفصل شانه ایجاد می کنند. این کاف تاندون برای حفظ یکپارچگی و ثبات شانه حیاتی است.
علل و عوامل خطر
پارگی روتاتور کاف می تواند در اثر عوامل مختلفی ایجاد شود و اغلب ناشی از ترکیبی از این عوامل است. برخی از علل و عوامل خطر رایج برای این آسیب عبارتند از:
سن: یکی از عوامل خطر اصلی برای پارگی روتاتور کاف سن است. با بالا رفتن سن افراد، تاندونهای روتاتور کاف میتوانند تحلیل رفته و ضعیفتر شوند و آنها را بیشتر در معرض آسیب قرار دهند.
استفاده بیش از حد و حرکات تکراری: درگیر شدن در حرکات مکرر بالای سر یا فعالیت هایی که شامل استفاده مکرر از شانه است، مانند پرتاب کردن، شنا کردن، یا بلند کردن وزنه، می تواند خطر پارگی روتاتور کاف را افزایش دهد. این اغلب در ورزشکاران و افرادی که از نظر فیزیکی مشاغل سختی دارند دیده می شود.
تروما یا آسیب حاد: یک رویداد ضربه ای ناگهانی، مانند افتادن روی بازوی کشیده یا ضربه مستقیم به شانه، می تواند باعث پارگی حاد روتاتور کاف شود.
تغییرات دژنراتیو: با گذشت زمان، سایش و پارگی مفصل شانه میتواند منجر به تغییرات دژنراتیو در تاندونهای روتاتور کاف شود و خطر پارگی را افزایش دهد. این می تواند به عنوان بخشی از روند پیری رخ دهد.
سابقه خانوادگی: عوامل ژنتیکی ممکن است در مستعد پارگی روتاتور کاف نقش داشته باشد، زیرا برخی از افراد ممکن است سابقه خانوادگی مشکلات شانه داشته باشند.
سیگار کشیدن: تحقیقات نشان می دهد که سیگار کشیدن ممکن است با افزایش خطر پارگی روتاتور کاف مرتبط باشد، احتمالاً به دلیل اثرات آن بر جریان خون و بهبود بافت.
وضعیت نامناسب: وضعیت نامناسب میتواند منجر به گیرافتادگی شانه شود، که وضعیتی است که در آن تاندونهای روتاتور کاف تحت فشار قرار میگیرند و خطر پارگی را افزایش میدهند.
عدم تعادل عضلانی: ضعف یا عدم تعادل در عضلات اطراف مفصل شانه می تواند به ایجاد این عارضه کمک کند.
انواع پارگی روتاتور کاف
پارگیهای روتاتور کاف را میتوان بر اساس اندازه، مکان و پارگی جزئی یا تمام ضخامت به چند نوع طبقهبندی کرد. انواع اصلی پارگی روتاتور کاف عبارتند از:
پارگی های با ضخامت جزئی: این پارگی ها تنها بخشی از تاندون را تحت تاثیر قرار می دهند. آنها را می توان بیشتر به عنوان پارگی های جانبی مفصلی (در سمت مفصل) یا پارگی های سمت بورس (در سمت بیرونی تاندون) طبقه بندی کرد. پارگی های با ضخامت جزئی عموماً شدت کمتری نسبت به پارگی های ضخیم کامل دارند.
پارگی های تمام ضخیم: پارگی های تمام ضخیم شامل ضخامت کامل تاندون می شود. آنها می توانند کوچک یا بزرگ باشند و ممکن است به یک یا چند ماهیچه روتاتور کاف گسترش پیدا کنند. پارگی های با ضخامت کامل را می توان بر اساس شکل آنها دسته بندی کرد، مانند پارگی های U شکل یا پارگی های L شکل.
پارگی حاد: این پارگی ها در نتیجه یک آسیب یا ضربه ناگهانی مانند افتادن یا ضربه مستقیم به شانه ایجاد می شوند. پارگی حاد می تواند دردناک باشد و ممکن است نیاز به مراقبت فوری پزشکی داشته باشد.
پارگی مزمن: پارگی مزمن در طول زمان ایجاد می شود که اغلب به دلیل تغییرات دژنراتیو در تاندون است. ممکن است در ابتدا بدون علامت باشند اما به تدریج بدتر می شوند.
پارگی های مکرر: در برخی موارد، روتاتور کاف تعمیر شده قبلی ممکن است دوباره پاره شود. این پارگیها به عنوان پارگیهای مکرر شناخته میشوند و میتوانند به دلایل مختلفی از جمله بهبودی ضعیف یا آسیب مجدد رخ دهند.
علائم و تشخیص
پارگی روتاتور کاف می تواند باعث طیف وسیعی از علائم شود که ممکن است از نظر شدت و مدت متفاوت باشد. علائم شایع پارگی روتاتور کاف عبارتند از:
شانه درد: درد مداوم در شانه، به ویژه هنگام بلند کردن یا حرکت بازو.
ضعف: ضعیف شدن قدرت شانه، انجام کارهای روزمره یا بلند کردن اجسام را دشوار می کند.
محدوده حرکتی محدود: کاهش تحرک و دشواری در بالا بردن بازو، رسیدن دست به بالای سر،
درد شبانه: دردی که خواب را مختل می کند، به خصوص زمانی که روی شانه آسیب دیده دراز می کشید.
آتروفی عضلانی: با گذشت زمان، آتروفی عضلانی (از دست دادن توده عضلانی) ممکن است در ناحیه آسیب دیده رخ دهد.
برای تشخیص پارگی روتاتور کاف، پزشک معمولاً یک ارزیابی کامل از جمله معاینه فیزیکی و بررسی سابقه پزشکی بیمار انجام میدهد. مطالعات تصویربرداری نیز ممکن است برای تایید تشخیص لازم باشد. روش های رایج تشخیصی عبارتند از:
- اشعه ایکس: اشعه ایکس اغلب برای رد سایر علل درد شانه مانند آرتریت یا شکستگی انجام می شود. در حالی که آنها مستقیماً روتاتور کاف را تجسم نمی کنند، می توانند اطلاعات ارزشمندی در مورد استخوان های مفصل شانه ارائه دهند.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): MRI یک تکنیک تصویربرداری بسیار موثر برای تشخیص پارگی روتاتور کاف است. میتواند تصاویر دقیقی از بافتهای نرم، از جمله تاندونها، ماهیچهها و رباطهای شانه ارائه دهد. MRI می تواند محل، اندازه و وسعت پارگی را نشان دهد.
- اولتراسوند: تصویربرداری اولتراسوند روشی سریع و مقرون به صرفه برای تجسم روتاتور کاف است. می تواند به ارزیابی یکپارچگی تاندون ها و شناسایی هرگونه پارگی کمک کند.
- آرتروگرام توموگرافی کامپیوتری (CT): در برخی موارد، سی تی آرتروگرام ممکن است انجام شود که شامل تزریق رنگ کنتراست به مفصل شانه برای افزایش تجسم روتاتور کاف در سی تی اسکن است.
- معاینه فیزیکی: پزشک دامنه حرکت، قدرت و ثبات شانه را بررسی می کند. آنها ممکن است آزمایشهای خاصی مانند آزمایش «بازوی رها کردن» یا آزمایش «قوطی خالی» را برای ارزیابی یکپارچگی روتاتور کاف انجام دهند.
درمان پارگی روتاتور کاف
انتخاب درمان برای پارگی روتاتور کاف به عوامل مختلفی از جمله نوع و اندازه پارگی، سن بیمار، سلامت کلی و سطح فعالیت بستگی دارد.
درمان غیر جراحی
استراحت و اصلاح فعالیت: در موارد پارگی با ضخامت جزئی یا جزئی، استراحت و اجتناب از فعالیتهایی که علائم را بدتر میکنند ممکن است برای بهبودی کافی باشد. اصلاح فعالیت ها برای کاهش استرس روی شانه می تواند به تسهیل بهبودی کمک کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی جزء حیاتی درمان غیرجراحی است. درمانگران می توانند با بیماران برای تقویت عضلات اطراف، بهبود ثبات شانه و افزایش دامنه حرکتی کار کنند. تمرینات و حرکات کششی متناسب با نیازهای خاص فرد توسط متخصص فیزیوتراپی در نظر گرفته می شود.
مدیریت درد: داروهای مسکن بدون نسخه یا تجویزی، مانند داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) یا تزریق کورتیکواستروئید، ممکن است برای مدیریت درد و التهاب توصیه شوند.
تزریق کورتیکواستروئید: در برخی موارد، تزریق کورتیکواستروئید به مفصل شانه می تواند به کاهش التهاب و کاهش درد کمک کند. این تزریق ها معمولا برای تسکین موقت استفاده می شوند و نه به عنوان یک راه حل طولانی مدت.
درمان جراحی
ترمیم آرتروسکوپی: جراحی آرتروسکوپی یک روش کم تهاجمی است که شامل برش های کوچک و استفاده از یک دوربین کوچک (آرتروسکوپ) برای راهنمایی جراح است. در طول این عمل، جراح تاندون پاره شده را با استفاده از بخیه های کوچک یا لنگرهایی که به استخوان متصل می شوند، ترمیم می کند. این رویکرد معمولاً منجر به درد کمتر پس از عمل و بهبودی سریعتر میشود.
ترمیم باز: در برخی موارد، ممکن است به جراحی باز نیاز باشد، به خصوص برای پارگی های بزرگتر یا موارد پیچیده. ترمیم باز شامل یک برش بزرگتر است که جراح را به طور مستقیم به روتاتور کاف دسترسی می دهد. این یک رویکرد سنتی تر است و ممکن است برای شرایط خاص ضروری باشد.
بیشتر بخوانید :
